Przewlekłe zapalenie prostaty to najsłabiej poznane, a zarazem najbardziej dokuczliwe schorzenie gruczołu krokowego. Podczas gdy łagodny rozrost stercza spowodowany jest zmianami hormonalnymi zachodzącymi wraz z wiekiem, o tyle przyczyny przewlekłego stanu zapalnego często pozostają nieznane. I o ile BPH może przebiegać całkiem łagodnie, o tyle zapalenie od początku mocno daje się we znaki. Nawet rak prostaty bywa mniej uciążliwy niż to schorzenie, przynajmniej dopóki nie wykracza poza gruczoł krokowy i nie powoduje przerzutów do innych, bardziej odległych organów. Lekarz wykrył u Ciebie przewlekłe zapalenie prostaty? A może dopiero zastanawiasz się, czy Twoje objawy pasują? W takim razie sprawdź, w jaki sposób przebiega diagnostyka tej choroby.
Po czym rozpoznać przewlekłe zapalenie prostaty?
Zapalenie prostaty występuje często – choć brakuje rzetelnych statystyk, według niektórych źródeł nawet połowa mężczyzn może cierpieć na to schorzenie w pewnym okresie życia (zazwyczaj w wieku 35-55 lat). Co ciekawe, zaledwie do 10% wszystkich zachorowań wynika z zakażenia bakteryjnego. Aż 90% przypadków diagnozuje się jako zespół przewlekłego bólu miednicy (CPPS), choroby o nieznanej etiologii (przyczyny niebakteryjne).
Objawy w obu przypadkach są podobne i niestety skupiają się wokół bólu, który może być odczuwalny w różnych miejscach, takich jak: krocze, członek, moszna, odbyt, podbrzusze nad spojeniem łonowym, odcinek krzyżowy pleców. Charakterystycznym objawem zapalenia prostaty jest ból w trakcie oddawania moczu i kału, a także po wytrysku.
Oprócz tego mogą występować dolegliwości mikcyjne, tj.: naglące parcie na mocz, pieczenie podczas oddawania moczu, trudności z rozpoczęciem mikcji, częstomocz, uczucie zalegania moczu pomimo regularnego opróżniania pęcherza. Dodatkowo przewlekłe zapalenie prostaty typu niebakteryjnego może powodować występowanie krwi w moczu i nasieniu, a także zaburzenia libido.
Zdarza się jednak, że CPPS przebiega bezobjawowo, a w trakcie badania przezodbytniczego nie stwierdza się żadnych zmian. Z kolei pacjenci cierpiący na bakteryjne zapalenie prostaty mogą wchodzić w okresy remisji, w trakcie których dochodzi do złagodzenia bólu i innych objawów.
Diagnostyka przewlekłego zapalenia prostaty
Podobnie jak w przypadku podejrzenia BPH i raka stercza, tak również przy zapaleniu prostaty najpierw wykonuje się badanie przezodbytnicze, w czasie którego lekarz palpacyjnie ocenia wielkość narządu i obecność zmian (zgrubienia, grudki). O wystąpieniu przewlekłego zapalenia prostaty mogą świadczyć objawy wskazane przez pacjenta (ból, dolegliwości fikcyjne), a także tkliwość lub bolesność organu. W celu znalezienia przyczyny zapalenia stercza wykonuje się dodatkowe badania:
- ogólne badanie moczu,
- badanie moczu z posiewem,
- USG układu moczowego (w tym pęcherza przez i po oddaniu moczu),
- urografię (badanie rentgenowskie),
- tomografię komputerową,
- cystoskopię,
- uretroskopię,
- uroflometrię,
- badanie urodynamiczne.
Jeśli badanie moczu z posiewem oraz inne metody diagnostyczne nie wykazały konkretnej przyczyny, lekarz pobiera wydzielinę z prostaty do dalszych badań: mikroskopowych oraz mikrobiologicznych z posiewem. Przyczynę stanu zapalnego wykazać również dodatkowy posiew moczu wykonany na dwóch próbkach: ze środkowego strumienia oraz z moczu oddanego po masażu stercza. Oprócz tego można wykonać badanie krwi z oznaczeniem antygenu PSA, którego stężenie rośnie m.in. wskutek powiększenia organu, stanu zapalnego oraz zmian nowotworowych.
Zdarza się jednak, że żadne z wyżej wymienionych badań nie przynosi odpowiedzi na pytanie, z czego wynika zapalenie prostaty. W tej sytuacji lekarz może zdiagnozować schorzenie jako zespół przewlekłego bólu miednicy (CPPS), czyli zapalenie o nieznanej etiologii, które nie wynika z zakażenia bakteryjnego. Mimo rozpoznania choroby pacjent może zostać poddany dalszym badaniom w celu wykluczenia raka prostaty (jeśli PSA było podwyższone) lub chorób przenoszonych drogą płciową.
Be First to Comment