Wcześnie zdiagnozowany łagodny przerost stercza nie wymaga leczenia operacyjnego. Jeśli powiększona prostata nie powoduje dyskomfortu podczas oddawania moczu, leczenie sprowadza się do obserwacji dalszego rozwoju gruczolaka. W razie występowania typowych objawów (częstomocz, uczucie niepełnego opróżnienia pęcherza, nawracające infekcje układu moczowego) lekarz dobiera odpowiednie leki, które będą towarzyszyć mężczyźnie już przez całe życie. Niestety, czasami nawet skrupulatne przyjmowanie tabletek nie powstrzymuje rozwoju przerostu prostaty i wówczas pada propozycja leczenia zabiegowego. Kiedy operacja prostaty jest konieczna i na czym polega?
Przezcewkowa elektrosekcja prostaty (TURP)
Postępowanie według procedury TURP w zasadzie zawiera się w nazwie zabiegu. To metoda wykonywana przez cewkę moczową, a więc bez otwarcia powłok brzusznych. Tą drogą wprowadza się resektoskop wyposażony w elektrodę (tzw. pętla elektryczna) i układ optyczny umożliwiający wzrokową kontrolę zabiegu. Narzędzie wycina przerośniętą tkankę gruczołu, której fragmenty zostaną następnie usunięte przez cewkę moczową. Wycięte kawałki przesyła się do badania histopatologicznego w celu sprowadzenia, czy w gruczole nie doszło do zmian nowotworowych.
Operacja prostaty metodą TURP jest wskazana w nasilonym przebiegu łagodnego przerostu stercza i wówczas, gdy leczenie farmakologicznego nie dało rezultatu. Zabieg proponuje się również tym pacjentom, którzy nie mogą pogodzić się z wizją przyjmowania leków do końca życia. Przezcewkowa elektrosekcja prostaty ma zastosowanie także u chorych, u których przerost stercza spowodował rozległe zaburzenia funkcjonowania układu moczowego.
Procedurę TURP wykonuje się, gdy powiększonej prostacie towarzyszą:
- częste infekcje układu moczowego,
- zaleganie lub zatrzymanie moczu ,
- uchyłki pęcherza moczowego,
- niewydolność nerek,
- nietrzymanie moczu,
- krwiomocz,
- poszerzenie górnych dróg moczowych,
- kamica pęcherza moczowego.
Klasyczna operacja prostaty
Adenomektomia (prostatektomia), czyli całkowite usunięcie gruczołu krokowego, ma zastosowanie u pacjentów niezakwalifikowanych do zabiegu metodą przezcewkową TURP. Wskazaniem do przeprowadzenia zabiegu jest duży rozmiar prostaty (powyżej 80 ml objętości), a także występowanie kamicy pęcherza moczowego oraz uchyłków pęcherza. Mimo rozwoju metody laparoskopowej, nadal w wielu ośrodkach medycznych przeprowadza się adenomektomię klasyczną. Operacja prostaty polega wówczas na wykonaniu nacięcia nad spojeniem łonowym, a następnie usunięciu całego gruczołu krokowego. Na koniec chirurg wykonuje zespolenie cewki moczowej i pęcherza moczowego. Metoda ta ma zastosowanie także w leczeniu wczesnego stadium raka prostaty – w trakcie radykalnej adenomektomii oprócz prostaty usuwa się także przyległe struktury anatomiczne, tj. węzły chłonne i pęcherzyki nasienne.
Co dalej po operacji prostaty?
Najpoważniejszym powikłaniem występującym już w trakcie zabiegu jest krwotok z silnie unaczynionej prostaty, który może wymagać natychmiastowej transfuzji krwi. Ponadto chory musi wziąć pod uwagę, że w trakcie wycinania prostaty dochodzi do uszkodzenia cewki moczowej, co zazwyczaj prowadzi do tzw. wytrysku wstecznego. Pacjent musi pogodzić się z tym, że w trakcie orgazmu nasienie cofnie się do dróg moczowo-płciowych, zamiast wydostać się na zewnątrz ciała. Chirurgiczna operacja prostaty może prowadzić również do wysiłkowego nietrzymania moczu i zaburzeń erekcji. Ponadto zachodzi konieczność dalszego monitorowania stanu zdrowia pacjenta, gdyż w miejscu wyłuskanego gruczołu mogą pojawić się nowe komórki nowotworowe.
Be First to Comment