W leczeniu raka prostaty stosuje się różne metody: radioterapię klasyczną, brachyterapię, leczenie hormonalne, chemioterapię, a nawet leczenie ultradźwiękami i krioterapię. Pacjent może zostać skierowany również na chirurgiczne usunięcie stercza wraz z przyległymi strukturami anatomicznymi. Wielu chorych odczuwa jednak słuszne opory przed operacją raka prostaty ze względu na wysokie prawdopodobieństwo powikłań i ostateczny wymiar tej decyzji. Ponadto zdarza się, że nawet wycięcie gruczołu krokowego nie powstrzymuje guza i po kilku latach dochodzi do wznowy nowotworowej w miejscu usuniętego narządu. Niemniej rokowania zależą od tego, w jakim stadium znajduje się rak prostaty – operacja ma uzasadnienie głównie wtedy, gdy guz nie nacieka poza granice gruczołu krokowego. U jakich pacjentów wykonuje się taki zabieg? Jakie są powikłania i czy radykalne leczenie raka prostaty zawsze jest konieczne?
Na czym polega operacja usunięcia prostaty?
Zabieg prostatektomii przeprowadza się poprzez cięcie nad spojeniem łonowym. Chirurg najpierw usuwa cały gruczoł krokowy wraz z przyległymi tkankami i strukturami anatomicznymi (pęcherzykami nasiennymi, ewentualnie węzłami chłonnymi). Następnie lekarz wykonuje zespolenie cewki moczowej z pęcherzem moczowym, po czym zaszywa ranę.
Którzy pacjenci kwalifikują się do zabiegu usunięcia prostaty?
Zasadność prostatektomii zależy od tego, na jakim etapie znajduje się rak prostaty. Operacja jest wskazana w przypadku pacjentów w stadium T2 – gdy guz jest już widoczny i zajmuje oba płaty stercza, ale nie wykracza poza granice narządu. Radykalne leczenie chirurgiczne jest możliwe także u chorych w stadium T3, czyli zaawansowanej postaci raka z naciekaniem na okoliczne tkanki i pęcherzyki nasienne. Usunięcie gruczołu krokowego przeprowadza się nawet u tych pacjentów, u których guz rozwija się szybko i agresywnie. Niemniej operacja raka prostaty jest wskazana głównie wówczas, gdy szacowany czas przeżycia mężczyzny przekracza 10 lat i stan jego zdrowia pozwala na przeprowadzenie zabiegu chirurgicznego.
Jakie są rokowania po prostatektomii?
Statystyki przeprowadzone w amerykańskiej klinice Mayo Clinic wykazały, że wskutek resekcji stercza pacjenci zyskali 20 lat życia lub więcej – taki wynik osiągnęło aż 80% chorych na zaawansowanym etapie raka i 90% mężczyzn w stadium T2 (guz nienaciekający). Operacje prostatektomii okazały się skuteczne nawet w przypadku szybko rozwijającego się raka – tym razem udało się przedłużyć życie o 10 lat u ponad 90% pacjentów. Według specjalisty urologa z tej kliniki, usunięcie stercza jest o 50% skuteczniejsze niż leczenie naświetlaniami i lekami hormonalnymi.
Jakie są powikłania po operacji raka prostaty?
Mimo obiecujących rokowań i szansy na całkowite pozbycie się guza, wielu pacjentów rezygnuje z operacji. Niestety prostatektomia wywołuje więcej skutków ubocznych niż innego rodzaje terapie (chemioterapia, leczenie hormonalne, radioterapia). Młodsi mężczyźni nie mogą zaakceptować zwłaszcza wysokiego prawdopodobieństwa impotencji, tj. problemów z doprowadzaniem do erekcji i jej utrzymaniem. Życie intymne pacjenta wystawione jest na ciężką próbę także przez wytrysk wsteczny – to częste powikłanie usunięcia prostaty, wskutek którego sperma wycieka do pęcherza moczowego zamiast na zewnątrz. Niechętny stosunek do radykalnego leczenia wynika również z możliwości wystąpienia nietrzymania moczu oraz całkowitego zatrzymania moczu (bezmocz) wymagającego szybkiej interwencji medycznej.
Kiedy radykalne leczenie raka prostaty nie jest konieczne?
Według niektórych lekarzy wczesne stadium nowotworu nie wymaga zabiegu chirurgicznego ani wdrożenia innych terapii. Dotyczy to starszych pacjentów, u których guz jest niewyczuwalny w badaniu per rectum i niewidoczny na badaniach obrazowych. Zastanowienia wymaga wolno rosnący rak prostaty – operacja może pogorszyć jakość życia chorego, dlatego zabiegu z reguły nie przeprowadza się u mężczyzn w podeszłym wieku oraz cierpiących na inne schorzenia. O ile rak nie daje uciążliwych objawów, leczenie sprowadza się wówczas do kontrolowania postępu choroby i wykonywania okresowych badań (oznaczanie PSA i ewentualnie biopsji). Dopiero gdy guz przekroczy początkowy etap, lekarz może zaproponować najkorzystniejszy proces leczenia.
Be First to Comment